La taula de multiplicacion, un conte que vau mes escotar que léger
Quan la catla torna per noste au mes de mai que canta au miélher qui pòt, de matin, lo ser e a l’escurada. Los qui comprenen lo parlar deus ausèths que saben çò qui canta. Que ditz :
« Sèt per ueit… sèt per ueit… »
De segur qu’ei anada quauque drin a l’escòla mes, cap d’ausèth, que s’a desbrombat. Non hè pas sonque pausar la question.
E las bèstias qui l’entenen que responen tà har créder que son mes sapientas qu’era. Jo qu èi volut saber, en las escotant, si cantavan la bona responsa. Qu’èi d’abòrd telefonat a Monsur lo Ministre de la Cultura tà saber si, au darrèr de totas las reformas de l’ensenhament, aquerò n’avè pas cambiat despuish que soi sortit de l’escòla. Que m’a assegurat que non e que’u hèi confiança. Alavetz qu’èi passat quasi ua setmana a escotar cantar las bèstias deu parçan, las qui an duas patas, las qui n’an quate, las qui n’an mei e las qui n’an pas nada, tà’m har ua idèa deu lor saber.
E ben ! Que v’èi a díser que las bèstias que cantan n’impòrta qué ! Aqueras feniantas qu’an de segur panat l’escòla hèra de còps. Mes alavetz quan « òm non sap pas, òm se cala ! ». Que’vs vau díser ací quauquas responsas qui èi entenut. Lo mensh qui pòdi díser, non son pas d’acòrd. Escotatz donc quan hè, segon eras, sèt per ueit !
Lo petit sapo, lo qui aperan cuc, que ditz : « Un, un, un ».
Lo gran harri, drin mei malin : « Dus, dus, dus ».
La sèrp : « Tresss tresss tresss ».
La graulha : « Quaaate, quaaate ».
Lo pau : « Cinc, cinc, ciiinc ».
Lo vielh guiròt : « Sheisss, sheisssss ».
L’anhèth : « Sèèèt, sèèèt, sèèèèèt ».
La tora : « Ueiiit, ueiiiiit ».
Lo can : « Nau, naullh, nauhhhh ».
Lo martinet : « Vint, viiint, viiiint ».
La tortera : « Proooo, proooo ».
L’aulha : « Mei, meeeei, meeei ».
L’aso : « Seishanta, seish-anta ».
Lo chivau : « Hi, hi, hi », que s’arrid de l’aso mes no’n sap pas mei qu’eth.
Lo cocuth : « Beau-coup beau-coup ». Qu’ei un cocuth de París mes non coneish pas la responsa. E que disen que los parisencs qu’ac saben tot !
E totun que n’i a un qui a trobat. Lo lapin ! Que s’a trobat la combina o que l’avé apresa a l’escòla. Qu’a lo parat de har petits cagalhòts. Que se n’a hèit ueit pielòts de sèt cada un e que’us a contats tots. Mes un lapin qu’a tanben lo malur de pas poder cantar. Alavetz non pòt pas díser la responsa ad arrés.
E donc totun qu’èi entenut un ausèth a cantar la bona responsa. Si ! Si ! la garia deu vesin. Quan sòrt de har l’ueu que canta autant hòrt qui pòt : « Cinquanta sheis, cinquanta sheis » a tot copar ! Mes que’ vs vau díser ua causa : Si hè autant la fierosa, enter nosautes, n’a pas nat merit ! Que saberatz qu’ei la garia deu regent.
Elie Bonneau, Montaner, concors bigordan
La taula de multiplicacion, un conte que vau mes escotar que léger
Quan la catla torna per noste au mes de mai que canta au miélher qui pòt, de matin, lo ser e a l’escurada. Los qui comprenen lo parlar deus ausèths que saben çò qui canta. Que ditz :
« Sèt per ueit… sèt per ueit… »
De segur qu’ei anada quauque drin a l’escòla mes, cap d’ausèth, que s’a desbrombat. Non hè pas sonque pausar la question.
E las bèstias qui l’entenen que responen tà har créder que son mes sapientas qu’era. Jo qu èi volut saber, en las escotant, si cantavan la bona responsa. Qu’èi d’abòrd telefonat a Monsur lo Ministre de la Cultura tà saber si, au darrèr de totas las reformas de l’ensenhament, aquerò n’avè pas cambiat despuish que soi sortit de l’escòla. Que m’a assegurat que non e que’u hèi confiança. Alavetz qu’èi passat quasi ua setmana a escotar cantar las bèstias deu parçan, las qui an duas patas, las qui n’an quate, las qui n’an mei e las qui n’an pas nada, tà’m har ua idèa deu lor saber.
E ben ! Que v’èi a díser que las bèstias que cantan n’impòrta qué ! Aqueras feniantas qu’an de segur panat l’escòla hèra de còps. Mes alavetz quan « òm non sap pas, òm se cala ! ». Que’vs vau díser ací quauquas responsas qui èi entenut. Lo mensh qui pòdi díser, non son pas d’acòrd. Escotatz donc quan hè, segon eras, sèt per ueit !
Lo petit sapo, lo qui aperan cuc, que ditz : « Un, un, un ».
Lo gran harri, drin mei malin : « Dus, dus, dus ».
La sèrp : « Tresss tresss tresss ».
La graulha : « Quaaate, quaaate ».
Lo pau : « Cinc, cinc, ciiinc ».
Lo vielh guiròt : « Sheisss, sheisssss ».
L’anhèth : « Sèèèt, sèèèt, sèèèèèt ».
La tora : « Ueiiit, ueiiiiit ».
Lo can : « Nau, naullh, nauhhhh ».
Lo martinet : « Vint, viiint, viiiint ».
La tortera : « Proooo, proooo ».
L’aulha : « Mei, meeeei, meeei ».
L’aso : « Seishanta, seish-anta ».
Lo chivau : « Hi, hi, hi », que s’arrid de l’aso mes no’n sap pas mei qu’eth.
Lo cocuth : « Beau-coup beau-coup ». Qu’ei un cocuth de París mes non coneish pas la responsa. E que disen que los parisencs qu’ac saben tot !
E totun que n’i a un qui a trobat. Lo lapin ! Que s’a trobat la combina o que l’avé apresa a l’escòla. Qu’a lo parat de har petits cagalhòts. Que se n’a hèit ueit pielòts de sèt cada un e que’us a contats tots. Mes un lapin qu’a tanben lo malur de pas poder cantar. Alavetz non pòt pas díser la responsa ad arrés.
E donc totun qu’èi entenut un ausèth a cantar la bona responsa. Si ! Si ! la garia deu vesin. Quan sòrt de har l’ueu que canta autant hòrt qui pòt : « Cinquanta sheis, cinquanta sheis » a tot copar ! Mes que’ vs vau díser ua causa : Si hè autant la fierosa, enter nosautes, n’a pas nat merit ! Que saberatz qu’ei la garia deu regent.
Elie Bonneau, Montaner, concors bigordan