Lo Tac

Un òmi que se'n torna de la vila a boca de nuèit. En passar a costat d'un arriu, qu'entén un crabòt qui mela, mèè, mèè...

– Qu'ei solet crabòt, ce ditz l'òmi. Que't vau portar a la bòrda.

E hòp, que'u bota sus l'esquia* e se'n va. Mes lo crabòt que pesa. E pesar, e pesar... L'òmi non pòt pas mes portar l'animau. Que plega la cama e ditz:

– Va-te'n au diable, crabòt ! e que lo geta per tèrra.

Autanlèu*, lo crabòt que s'escapa en tot sautar e en cridar:

Hi! Hi! Ha! Ha!     Me soi bien hèit portar!

Lo lendoman, un mainat que se'n torna de l'escòla. E que vei suu camin un brincòt* tot polit. Se'u pren e lo bota dens la saca*. Que torna a casa mes que tira la lenga, que suda... non pòt pas mes anar. Que vòu díser aquò? Non compreng pas. A la fin, que geta lo brincòt a tèrra e qu'entén ua votz:

Hi! Hi! Ha! Ha!     Me soi bien hèit portar!

He! He! qu'ei lo Tac que s'amusa...

Anna-Pèire Darrées
d'après un conte amassat per Felix Arnaudin

Vocabulari:

autanlèu: aussitôt

esquia: dos

brincòt: brindille

saca: cartable