Posts de Anna-Pèire

Las castanhas   N’ac volem pas díder pr’amor. Mes tots tant com èram que devaràvam deu tram au boloard, los de la Lana e los de Medòc, los de la mar e los de Vilandraut. E nse n’anàvam tots los gojats, dab los solièrs deu dimenge, entau pichòt licèu, a Talança. Qu’èra lo ser deus…

Eth sautaprat https://arraton.fr/wp-content/uploads/2022/10/eth-sautaprat.mp3 Sauta, sauta, sautaprat, Sauta barralhs e varats, Sauta sauta ath tué grat, Eth estiu qu’ei arribat! Sauta, sauta, sautaprat, Sauta hen e blat segat, Sauta, sauta de bon grat, Eth estiu qu’ei avançat! Sauta, sauta, sautaprat, Sauta palha e palhat, Sauta sauta de mau grat, Eth estiu qu’ei acabat! Renat Capdevielle, Hèitas…

Cuelhuda de camparòus   Praube de jo! E que pòdi díser? Qu’i soi anat sonque un dia. Qu’i a un bosquet, non i a pas qu’ua camada de la maison. Qu’i èi trobat dus joens qui hasèvan cross dab las bicicletas e que m’an dit: « Ne vatz pas trobar gran causa, que i a tròp de…

Lo pomèr   Aquí on demoravi, qu’estó un arbe. Qu’èra un pomèr, e un pomèr qu’èra, qui aprigava lèu tot lo casau. Lo mon pair que l’apostrafava, a la prima: « Ès bèth, pomèr, com ua nòvia. » Mes jo ne vesèvi pas lo pomèr. E’m sembla soi vadut un jorn on i plavèva, o meilèu que…

Tantugó, lo vielh pastor deus bòscs   Tantugó qu’ei un òme vielh qui s’amaga* dens los bòscs. Que guarda los camps e los prats entà que no’i panen arren. Tostemps, Tantugó que velha. Quan los blats son segats*, quan l’èrba ei dalhada*, Tantigó non dròm pas jamès. Que velha dinc a quan lo mèste s’ac…