Gargantuan

D’on ei Gargantuan, n’ac sabem pas, mes, de segur, que passèc entà nosauts. Que disen que vivèva a l’Edat Miejancèra, que venguèva deu costat de Bordèus e que’s n’anava entà l’Espanha.

Gargantuan per Pertuzé - Alinéas

Era un òme haut sèt còps coma lo cloquèr* de la glèisa. Qu’avèva ua hame* de gigant, e ua garganta* de las granas. A còps que l’aperavan lo gargantèr. N’avèva pas sonque a aubrir la boca entà avalar los ausèths deu cèu.

Tot çò que trobava a la sua portada, Gargantuan s’ac minjava, blat, poralha... tanplan lenha e pèiras quan n’avèva pas arren de melhor entà contentar lo son apetit. Aus gents, ne’us agradavan pas tròp de véser lo Gargantuan. Çaquelà, n’aven pas jamèi ausit a díser qu’estosse maishant, ni qu’avosse hèit deu tòrt a digun*.

Qu’a dromit dens la montanha a las granjas de Gargantuan (circ d’Estaube) de cap au Mont Perdut.

Que mos brembam d’eth, pr’amor que disem totjorn : minjar coma lo Gargantuan !

Anne-Pierre Darrées (inspirat d'un conte de JF Bladèr)

Vocabulari

Cloquèr o campanèr : clocher

Digun o arrés : personne

Garganta o gòrja : cap deu còth, gorge

Hame o apetit : appétit