Lo lop quan volè har còser la vianda

Qu’i avè un còp un lop qu’avè gahat ua aulha*. E se l’avè benlèu tota chapada*, li’n demorava* pas mes qu’ua giga*, quan se va avisar d’ua lusor* que clarejava hens la nueit, lunh, lunh, au hons de la lana : qu’èra la lua que vadè ; puntejava au ras deu bròc*.

— Tè! ce ditz la bèstia, n’i a que hèn huec*, lahòra ! Se n’aprofitavas? Qu’as entenut díder* que la carn d'aulha qu’èra mei minjativa* cueita que cruda : ara* que vas saber s’es vrai.

E que se sèita aquí suu cuu, tot quilhat, se bota a har arrajar* la soa giga, bien parada de cap en aqueth dròlle de huec. De temps en temps, balhava un nhac.

— He ! ce hasó, tròbi pas guaire diferença. Hèm còser !

E s’i tornava méter. La virava d’un estrem, la virava de l’aut. E totjamei que gostava. Hasó atau ua bèra, bèra pausa.

— Bò! Bò! ce ditz per la fin, me’n harti! E! serí enqüèra ací doman matin! Tot açò son pegaus*. Soi com pair, tant l’estimi cruda com cueita.

E s’avalè son tròç de vianda, e se n’anè, per sus la lana cercar d’autas plegas*. E qu’a totjamèi continuat de minjar la vianda cruda.