Lo mèstre Gat o lo Gat botat

Un molièr que deishèc pas ende tots bens, a tres mainatges que avèva, que son molin, son ase e son gat. Los partatges qu’estón lèu hèits; ni lo notari, ni lo cap-teng qu’i estón pas aperats. Qu’aurén avut lèu minjat tot lo praube patrimòni. L’ainat qu’avoc lo molin, lo segond qu’avoc l’ase, e lo mes joen qu’avoc pas que lo Gat.

Aqueste darrèr que se podèva pas consolar d’aver un tan praube lòt: Mons frairs, ça disèva, que se poiràn ganhar la vita onèstament en tot se botar ensemble; mès jo, quan auji minjat lo men gat, e que m’auji hèit un manchon de sa pèth, que calerà que morisqui de hame.

Lo Gat, que entenèva aqueth discors, mès que ne hescoc pas semblant, que lo digoc d’un aire pausat e seriós : « Vos afligètz pas, mon mèstre; qu’avètz pas qu’a me balhar un sac e me hèr hèr un parèlh de bòtas ende anar dens las brossalhas, e que veiratz qu’ètz pas tan mau partatjat coma cresètz. »

Ben que lo mèstre deu Gat hescosse pas gran hons aciu dessús, que l’avèva vist a hèr tantis torns de soplessa ende prénguer arrats e mirgas, coma quan se penjava peus pès o que se tenguèva estujat dens la haria ende hèr lo mòrt, que desesperèc pas de n’èster secorit dens sa misèra.

...

La seguida a telecargar ací: Lo gat botat (Cator) 

o a legir ací: