Lo robòt qui n'avè pas de còr

En un país acerà, lonh, lonh, lonh, que i avè un robòt dit Leò. Un robòt qui, coma tots los robòts, n'avè pas de còr. Qu'èra un robòt brave e astuciós. Qu'ajudava lo Guilhèm, un dròlle d'un detzenat d'annadas. Que l'ajudava a hèr los exercicis entà l'escòla, ad apréner las leçons. Que l'ajudava a hèr las construccions en Lego e mes, que jogava a la batalha d'espadas lasèr dab eth.

A còps, Guilhèm que plorava o que cridava o que't mandava terribles còps de pè. E Leò n'entenèva pas perqué. Totun, un dia, pendent que lo Leò atendèva lo son companhon dens la cramba, un ausèth roi que's pausèc sus la frinèsta. Un ausèth roi, roi com un còr, dab uelhs negres.

— D'on véngues, ausèth? ce'u demandèc Leò.

— D'un país que non coneishes pas. Qu'èi hèit un long viatge tà balhar-te un còr.

– A qué servís un còr?

L'ausèth non responoc pas. Mès lo robòt que sentís quaucom que non coneishèva pas: la suspresa. E d'ara enlà, que partatgèc la malícia, lo tristèr, lo gai... dab lo  Guilhèm. E benlèu, tu que saps a qué servís un còr...

Vocabulari