Los elefants shiulaires de Laòs-Haut
Dens un endreit mei lònh que los salsifics, pas lònh de l’endreit aon lo sorelh ven roge, i a un petit país tot blanc, lo Laòs, e tot en haut d’aqueth país i avèva un aute país tot blu, lo Laòs-Haut…
Sàbetz çò que l’òm tròba dens aqueth país tot blu ? Non ? Alavetz lo vos vau díder mes pr’aquò vai faler clucar los uelhs regde fòrt dinc a veire las estelas dau cap…
Didèvi que dens aqueste país tot blu, d’ont tot de verai èra blu, dau mei perhond au mei leugèir, de l’aire aus aubres en passant per l’amistat, i avèva daus elefants.
Òc, mes aquestes elefants aquí, èran daus elefants shiulaires. Aquò’s extraordonant, percè que daus elefants blu reiau, damb diamants blu de cièl sau front, aquò’s d’un comun pa’u verai ?
Alavetz mos elefants shiulavan tot lo lòng de la jornada, per ríder, per plorar, shiulavan milhor e pire que non pas los audèths ròses, òc perqué venèvan dau Laòs d’en bas eths.
Digun ne se rapelava los auger ausits parlar un jorn, dau nanòt turquesa au vielh elefant damb sas clucas, tots shiulavan. L’aire d’aqueth país trenissèva alavetz de ’queras mila colors de melodias qui de l’amor au dinnar dau dimenge, vedèvan aquestes mòts devenir shiularia, shiulacion amei quita shiularança…
Un jorn egau, un petit elefant demandèt a sa mamai perqué, perqué èran elefants shiulaires, e pas solament elefants volaires o parlaires ?
Alavetz òc aquò’ra un chicòi elefant fòrt intelligent, perqu’avèva los uelhs negres gost d’aulana.
E ‘lavetz la mamai elefant respondut que ‘quò’ra a causa qu’un magnific papagai blu los avèva ensenhat. Li contèt l’amor incondicionau qu’avèvan los elefants per aqueste bèth papagai, lo mei bèth dau monde e daus aubres, e zèn, mes zèn coma calhau, qui avèva viscut de lòngas annadas au ras d’eths. Au mèma temps, lo papagai avèva tremudat cada mòt daus elefants en shiulada de Tino Rossi un desseir de pluja, e los elefants que ne lo podèvan aimar shens li parlar se miren a parlar en papagai. Mes un jorn la ventòrla bohèt regde, regde coma una trementa esvolatida malinèira e lo papagai s’envolèt d’un còp dens la brisa brisada.
Los elefants èran fòrt apenats, ploravan de longor coma madelèinas, mes antau, l’un d’eths se tornèt botar a shiular per tant de sonar lo papagai, aqueth brueit lis-i botèt pomada sau còr e tots, de verai, se miren a shiular.
Dempuei ne parlan pas mei qu’antau, mes sabi tanben que lo brueit clapòta, los desseirs de mossa au chacolat, qu’un jorn una ventena rendrà lo papagai blu aus elefants e que los ensenharà a cantar e dançar per totjamèi de totjamèi, pus lònh que las pistachas que pincan…
Jessyka Rojo
Telecargar ací lo tèxte en francés.