Tantugó, lo vielh pastor deus bòscs

Tantugó qu'ei un òme vielh qui s'amaga* dens los bòscs. Que guarda los camps e los prats entà que no'i panen arren. Tostemps, Tantugó que velha. Quan los blats son segats*, quan l'èrba ei dalhada*, Tantigó non dròm pas jamès. Que velha dinc a quan lo mèste s'ac aja portat tot.

Non, Tantugó non dròm pas jamès. Que guarda los fruts de la tèrra. E los panaires qu'an paur de'u véder vénguer. Totun qu'ei brave. Non ditz pas arren. Mès qu'ei sauvatge lo tipe.

Un còp, que hasèvi lo cluc acerà, sus la montanha, e las aulhas que partín de ça, de la. En me desvelhar, Que vedoi Tantigó que hugèva e l'aulhada tota amassada, tranquilla. Un brave tipe, òc.

Pr'aquò*, en vilatges deus Pirenèus, las dròllas e los dròlles qu'an paur d'eth. Pr'amor las mairs que disen: "preng garda a tu, qu'apèri Tantugó, e tot d'un còp, que va vénguer deu bòsc".

Conte deu Coserans e deu Luishonés

Vocabulari

amagar: estujar, escóner, cacher

dalhar: faucher

pr'aquò: totun, cependant, pourtant

segar: moissonner